Πολλά χρόνια πριν, στο μακρινό (πια) 2012, η Φιλαρέτη Κομνηνού μου παραχώρησε την πρώτη συνέντευξη της δημοσιογραφικής μου πορείας με αφορμή την παράσταση “Το Τρίτο Στεφάνι” στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης όπου πρωταγωνιστούσε.
Ένα κυριολεκτικά παγωμένο απόγευμα του Φεβρουαρίου με υποδέχθηκε στο καμαρίνι της κι εγώ μη έχοντας πρότερη εμπειρία και αντικρύζοντας μια τόσο σπουδαία και καταξιωμένη ηθοποιό, ακαριαία σκέφθηκα πόσο θα έπρεπε να παλέψω για να αποβάλλω το άγχος μου ώστε να καταφέρω να την “ξεκλειδώσω” και η συνέντευξη να είναι άρτια και ουσιώδης.
Τελικά… δεν δυσκολεύτηκα καθόλου! Για να είμαι ειλικρινής εκείνη με “ξεκλείδωσε” και νομίζω το αποτέλεσμα δικαίωσε και τους δυο μας.
Τρεις ημέρες μετά έλαβα νωρίς το πρωί μήνυμά της στο κινητό μου όπου με ευχαριστούσε και με συνέχαιρε για τη δουλειά μου… Μου έφτιαξε την ημέρα ή και την εβδομάδα..!!
Επτά χρόνια αργότερα, στην Αθήνα πια, ο γιος της, ο Γιώργος Παπαγεωργίου, μου παραχωρεί την πρώτη δική του εφ’ όλης της ύλης τηλεοπτική συνέντευξη και από τις πρώτες του κιόλας κουβέντες – πριν καν ο οπερατέρ πατήσει “rec” κι η κάμερα αρχίσει να γράφει – συνειδητοποιώ μέσω εκείνου πόσο δίκιο είχα στη γνώμη που σχημάτισα για τη μητέρα του (κατ’ επέκταση και για τον ίδιο).
Ένα δίλημμα εξακολουθεί να παραμένει μέσα μου. Δεν ξέρω αν σε αυτούς τους δυο ανθρώπους με / σε κερδίζει πρώτα το ταλέντο ή το ήθος…
